روز نوشت 23 فروردین

روم نمیشه بگم دانیال باز هم سرماخورده. عذاب وجدان دارم و احساس می کنم ایراد از منه که دانی انقدر مریض میشه. احساس بیهودگی می کنم وقتی می بینم که علی رغم عشق و تلاشی که برای رشد و سلامتی جسم و روح دانیال دارم اون هرماه سرما می خورده یا یه ویروسی چیزی می گیره که مجبور میشه دارو بخوره.

بابا محسن به نظر دکتر تفضلی (دکتر دانشگاه) خیلی اهمیت می ده و امروز صبح گفت که بریم دانی رو بهش نشون بدیم. همکارای مرکز بهداشت که از دیدن ما خندشون گرفته بود (چون مدام یا من یا بابایی یا دانیال مریض میشیم و میریم درمانگاه) گفتن که دکتر هشت و نیم میاد. من با دانیال کمی اون اطراف قدم زدیم و دیدیم که کمی هوا خنکه و چون دانیال سرما خورده بود با بایی گفتیم که بهتره بره مهد و وسط روز بریم ببریمش دکتر. تا خدا چی بخواد.

دیشب و پریشب عمه شهلا خونه ما بود. نی نی عمه شهلا یکماه دیگه بدنیا میاد و دانیال  پسرعمه دار میشه. هرچی به دانیال می گفتیم بگو شهلا می گفت شدف . نمی دونم چه شباهتی بین شهلا و شدف می دید یا اینکه از بس بچم به صدف فکر میکنه شهلا و صدف رو تلفیق کرده و می گه شدف.

دانیال یه میکرفن اسباب بازی داره که دیشب بعد از مدتها از وسط اسباب بازیهاش درآورده بود و ادای خانم سیفی رو درمیآورد که بچه ها رو صدا می کنه . میکرفن رو می گرفت جلوی دهنش و صدا می کرد صدف . صدف . سام سام. همون طور که می دونید اسم بقیه رو نمی تونه بگه برای همین مدام اسم سام و صدف رو پشت  میکروفنش صدا میکرد و می خندید.

راستی دانیال تازگی ها یاد گرفته خودش یه چهارپایه پلاستیکی بر میداره میزاره زیر پاش و دست و صورتش رو می شوره و صابون می زنه.

جدیداً هم می گه

باشت= بالشت

راستی مهم تر از همه اینکه امشب تولد بابا محسنه و دیروز با خود بابایی رفتم و برای از تعاونی دانشگاهیه تی شرت خریدم برای هدیه تولدش. آخه خیلی بدپسنده و وقتی براش چیزی می خرم باید باشه تا پرو کنه وگرنه ممکنه نپسنده و بخوره تو ذوقم. امشب با دانیال یه جشن سه نفره برای بابایی می گیریم آخه خانواده بابا محسن تهران نیستن.