23 اردیبهشت 91

دیروز خاله مهدیه دانیال برای کاری اومده بود پیش من و تا ظهر هم موند. ساعت 2:30 همراه خاله مهدیه رفتیم دانیال رو از مهد بگیریم و بریم خونه. من خودم رو نشون دانیال ندادن تا عکس العمل دانیال رو وقتی خاله مهدیه رو می بینه ببینم. دانیال تا خاله اش رو گفت دایی دایی مامانی . آخه بچم همیشه خاله مهدیه رو همراه با مامانی و دایی دیده و چون این سه تا به هم ربط دارن با دیدن خاله مهدیه یاد دایی و مامانی افتاده بود.

خانم قیاسی مسئول مهدکودک برای مادرها یکی یه تسبیح رنگی خوشگل هدیه داده بود و به بچه ها یکی یه لیوان نی دار. دستش درد نکنه. تازه دانیال وقتی تو بغل خاله مهدیه بود زد یکی از بادکنک های دم در رو انداخت که وقتی من خواستم بزارمش سرجاش خانم قیاسی نذاشت و اون بادکنک رو داد به دانیال.

دیروز  خاله مهدیه میخواست بره که دانیال حسابی پشت سرش دوید و گریه کرد و من هم گفتم خاله مهدیه صبر کنه تا یه جایی میرسونیمش. بعد دانیال دست خاله رو گرفت و تا محل کار بابا محسن پیاده راه افتادن. تو دانشگاه چندتا چادر عشایری زدن دانیال و خاله مهدیه و من همین طور که پیاده میرفتیم یه نگاهی انداختیم و رد شدیم. مطابق معمول دانیال دوست داشت بره و به وسایلشون دست بزنه و هی ما جلوش رو میگرفتیم. خلاصه رفتیم پیش بابایی و خاله مهدیه رو تا یه جایی رسوندیم و خودمون هم رفتیم خونمون.  خواستم از دانیال چند تا عکس بگیرم که دیدم دوربین باطری نداره. بعد دانیال کمی پیش مامانیش خوابید تا اینکه عمه شیوا زنگ زد که شام بریم پایین. دیشب شام خونه عزیز بودیم . ما هدیه روز مادر رو شب قبل تر یعنی جمعه شب به عزیز و مادربزرگ بابا محسن داده بودیم (مندرج در بند  یه مطلب خانوادگی- خصوصی) دیشب عمه شیوا کیک گرفته بود . همین طور یه هدیه برای عزیز، مادر بزرگ و من که یک دونه زن دادشش هستم خریده بود . 

هدیه بقیه رو نمی گم ولی هدیه من یه مجسمه بود. دستش درد نکنه.

 راستی دیروز بابایی یه پراید خرید آخه ما 405 رو فروختیم. از دست این بابایی که همش ماشین ها رو میخره و میفروشه. تازه دانیال یادگرفته بود که ماشین ما کدومه.