شیرین زبونی

این روزها دانیال خیلی بهتر حرف میزنه و حسابی برامون شیرین زبونی می کنه. ادای حرف زدن بزرگترها رو در میاره یا با زبون بچه گونه شعر یه توپ دارم قلقلیه رو می خونه یا بلده تا ١٢ رو درست بشمره (البته وقتی که دلش بخواد این کار رو میکنه و گاهی هم هرچی از بخوایم اصلا اعداد رو نمی گه و خودش رو لوس می کنه و می خنده) از اسامی ١٢ امام تا امام چهارم بلده. می دونه که وقتی چراغ قرمزه باید ماشین بایسته و وقتی که سبز میشه ماشین می تونه حرکنه. بلده صلوات بفرسته و شعر آقا پلیسه رو دست و پا شکسته می خونه. زیاد حوصله نقاشی نداره و زود از سر کاغذها بلند می شه و میره سراغ بازی های دیگه. مخصوصا ماشین هاش. عاشق ماشین پلیسشه. تازگی ها هم دیگه نمی ره تو تختش بخوابه و حتماً‌باید بین و من و بابایی بخوابه و موقع خواب بیش از ١٠ بار تکرار می کنه من مامانی اُ دوست داعم من بابایی اُ دوست داعم و چندین بار شب بی خییر رو تکرار می کنه تا بخوابه. گاهی اوقات می خواد که براش قصه بگم و من هم براش قصه می گم و اون می خوابه. تو این مدت کلی قصه از خودم در آوردم و تو قصه سازی مار شدم. هر مسئله تربیتی که باید در مورد دانیال انجام بدم رو در قالب قصه براش توضیح میدم و این موضوع کلی هم تأثیر خوب روی دانیال می زاره. (در مورد دارو خوردن و غذا خوردن و بازی با بچه هی دیگه و دادن اسباب بازی به بچه ها و گوش دادن حرف پدر و مادر و ول نکردن دست بزرگترها و ...)

در ضمن خیلی دوست داره که تو خونه باهاش بازی کنم و حرف بزنم. از اینکه توجهم به تلویزیون باشه یا تلفن حرف بزنم یا با شخص دیگه ایی غیر از خودش ناراحت می شه و سریع عکس العمل نشون می ده تا توجهم به اون جلب بشه. این روزها هم که عمه شهین میخواد برای هستی یه برادر کوچولو بیاره اومدن خونه عزیز و ما وقتی از اداره می رسیم خونه، هستی میاد خونه ما و با دانیال بازی می کنه و سرشون به همدیگه گرمه و گاهی هم با هم درگیر میشن.