هفته آخر فروردین

روز چهارشنبه 30 اردیبهشت استعلاجی داشتم و تو خونه موندم تا استراحت کنم. کسی فکر نمی کرد که با دانیال امکان استراحت کردن وجود داشته باشه اما باید به عرض برسونم که پسرم خیلی هم پسر خوبی بود و تا ساعت 10و30 دقیقه خوابید. من هم خدا وکیلی هرکاری کردم بیشتر از ساعت 10 بخوابم نتونستم و دیگه بدن درد گرفته بودم از خواب زیاد. اون روز رو واقعا تو خونه استراحت کردم و کار خاصی نداشتم.

پنجشنبه مهمونی خونه خاله زیبا شهریار دعوت بودیم عصری یه سر هم خونه پسرخاله علی هم رفتیم و با اونا برگشتیم خونه خاله زیبا. مامانی و پسرخاله محمد و نامزدش هم بودن. خوش گذشت. تقریبا نصف شب بود که برگشتیم خونه و از شانس بد بابایی کلید در ساختمون رو پیدا نکرد و مجبور شدیم زنگ آپارتمان بابابزرگ اینا رو بزنیم و بابابزرگ رو از خواب بیدار کنیم تا در رو باز کنه.  ساعت 2 نیمه شب

جمعه صبح زود بابایی رفت دانشگاه و بعدش هم یه سفر فوری براش پیش اومد و رفت و 2 روزی نیست. دیشب من و دانیال تنها بودیم و دانیال بطرز ناخودآگاهی مدام به من چسبیده بود و پسر بسیار حرف گوش کنی شده بود. مثل پسرهای خوب غذا و میوه خورد و هم ظهر و هم شب بدون هیچ کلنجاری خوابید و صبح هم راحت بیدار شد. خلاصه پسرم چشم نخوره خیلی آروم و آقا شده بود. امروز صبح با بابابزرگ اومدیم و ظهر هم قراره بیاد دنبالمون تا برگردیم خونه. دستش درد نکنه.

این عکسها رو دیشب از رو بیکاری از دانیال گرفتم

جیگر مامان تو ژست های مختلف

بقیه عکسها تو ادامه مطلب

قربون اون ژستت برم که خودت تا دیدی دارم ازت عکس میگیرم دستات رو رو همگذاشتی (ژست گرفتی)

اینجا وقتی به دانیال گفتم بخنده تا ازش عکس بگیرم پسرم سنگ تموم گذاشت یه قهقه درست و حسابی زد. قربون اون ذوقش بره مامان

ولی اینجا دیگه دانیال خسته شده و چند تا جیغ زده تا دوربین رو از من بگیره